Ben canimi Refik Çakır Dayıma borçluyum,
Refik Dayım Çamlıhemşin de Kaymakam Soförluğu yapardı,
Çok kar yağınca da köye çıkmaz Çarşıda kalırdı,
Bende her ne kadar Anam Babam Lazlıkta olsa da aklım hep Mikrunde olurdu Arkadaşlarımı özlerdim,
O Yıl çok fazla kar yağmış tüm yolları kapamıştı,
Bir baktım Kavak yolu açık, Dedim mikruna gideyım, Yola koyuldum, Fakat Yol Hacihelimun kapıda bitti meğer Naci amca Dükkan açmaya inmiş,
O Evden sonra iz vurmaya başladım Öğle vaktı çok güzel güneşli bir hava var, Kar Belimi geçiyor ben Sırt mahallesının altına gelince aşırı yoruldum,
Beni bir ateş bastı Terledim Kar ele Yapışmıyor üstüne yattığımda Resmim Karda çıkıyor,
Sırayla yol üstünde Yatıp Resim yapıyordum Aşırı yorgun olduğumdan,
Meğer ben Uyumuşum, Tatlı bir uyku Güneş batmış,
Refik dayım Saat 5 İşten çıkıp Yola koyulmuş Bakmış ben uyuyorum,
Uyandırmaya çalışmış fakat ben kendimde değilim, Düz yollarda Çeke çeke Yokuşlarda Sırtına alıp Beni Kösoğluların eve kadar Geririp Teyzeme teslim eder,
Teyzemde hemen beni Soyar ve Bir leğen kar getirir ve beni övmaya başlar kan hareket etsin diye,
İnanın öyle bir ağrı hayatımda hiç yaşamadım Bütün kemiklerim sızlıyordu,
Yanı Benim Mikrun sevgim Hayatıma mal oluyordu Refik dayım olmasa,
Seni Saygiyle Anıyorum Dayı..
Yorgun Yaşar ÇELİK
