Yeşertmeliyiz Yeniden Ağaçları, Çiçekleri, Umutları

Bu güne denk eski bir yazım,



Baharlarımız vardı, doğayı renkli çiçekleri ile uyandıran, salkım saçak.



Yazlarımız vardı, çiçeklenen ağaçları meyvelere dönüştüğü.



Sonbaharımız vardı, nefti yeşilin yanında binlerce rengin, tonun yeryüzünü sardığı, renklerin denizinde hayallere daldığımız, hüznümüz, sevincimiz.



Kışımız vardı, çocuksu coşkumuzla kartoplarımız, kardan adamımız, kayaklarımız, kahkahalarımız, beyaz soğuk güzelliğin ardında sıcak evimiz, ocak başında sohbetlerimiz, çayımız, masalımız.



Yağmurlarımız vardı, sağmak sağanak yağan damlaların toprağa değdiğinde oluşan kelebeklerimiz, toprak kokusu.



Derelerimiz vardı, kırmızı benekli balıkları oynaşan, karlı dağların doruklarından yeşilin bütün tonlarını barındıran vadilerinde çığlık çığlığa akan, kavuşmak için kara denize ardından sevgiyi, hayatı, yaşamı taşıyarak.



Gökyüzümüz vardı masmavi, bazen pamuk yığını bulutlar, gece ışıl ışıl yıldızlar



Rüzgârlarımız vardı, en sıcak bunaltıcı anlarda buzullardan getirdiği serinliğiyle bizi saran, bazen hırçınlaşıp saçlarımızı dağıtan



Çimenlerimiz vardı, üstünde oynadığımız, sere serpe yattığımız, yuvarlandığımız.



Ağaçlarımız vardı, tepelerine çıktığımız, kollarına salıncaklarımızı astığımız.



Nerde o günler? Nerde o arkadaşlıklar? Baharlarımız, yazımız, kışımız nerde? Ne zaman bitti bütün bunlar? Neden fark edemedik?



Rüzgârımız okşamıyor tenimizi, güzelim meyveler yok dallarda, renklerimizi kimler çaldı.  Nerede kırmızı benekli balıklar, bin bir tonda yeşilim yok olmuş. Çölümsü olmuş her yer. Nefesim kesiliyor. Boğuluyoruz,  umutlarımız. Sevinçlerimiz nerde?



Zamanın neresindeyiz? Bugün yıllardan ne?



Kim dokundu dünyamıza, ağaçlarımıza, derelerimize, umutlarımıza, heyecanlarımıza?



Döndürebilir miyiz zamanı geriye, el ele verirsek hep birlikte. Yeniden kurabilir miyiz düzeni, yeşertebilir miyiz çimenleri, çiçekleri, ağaçları, tekrar gelir mi kırmızı benekli balıklar,  karlı dağlardan vadilere doluşan köpük köpük derelerimize.